الهی اکبر از تو اصغر از تو
به خون آغشتگانم یکسر از تو
دیدیم میانِ سبزهها رنگ تو را
در جاریِ جویبار، آهنگِ تو را
این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست
در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود
با دیدن تو به اشتباه افتادند
آنها که سوی فرات راه افتادند
بایست، کوه صلابت میان دورانها!
نترس، سرو رشید از خروش طوفانها!
ای ز داغِ تو روان، خون دل از دیدۀ حور!
بیتو عالم همه ماتمکده تا نفخۀ صور
آه کوفه چقدر تاریک است
ماه دیگر کنار چاه نرفت
نوربخش يقين و تلقين اوست
هم جهانبان و هم جهانبين اوست
سجادۀ خویش را که وا میکردی
تا آخر شب خدا خدا میکردی
دین را حرمیست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
سرت کو؟ سرت کو؟ که سامان بگیرم
سرت کو؟ سرت کو؟ به دامان بگیرم
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام درد را در چشمت
در این سیلی پیامی آشکار است
که ما را باز با این قوم کار است
خوشا سری که سرِ دار آبرومند است
به پای مرگ چنین سجدهای خوشایند است
گفت: ای گروه! هر که ندارد هوای ما
سر گیرد و برون رود از کربلای ما...
لحظهٔ سخت امتحان شده بود
چقَدَر خوب امتحان دادی
آه ای بغض فروخورده كمی فریاد باش
حبس را بشكن، رها شو، پر بكش، آزاد باش
ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی
نروم جز به همان ره که توأم راهنمایی