عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
«صبح نزدیک است» پیغامی چنین آورده بود
قاصدی که آسمان را بر زمین آورده بود
نه از جرم و عقاب خود می‌ترسم
نه از کمیِ ثواب خود می‌ترسم
اگر مجال گریزت به خانه هم باشد
برای این‌که نمیرد حیات، می‌مانی
در های و هوی باد و در آرامش باران
ریشه دواندم از گذشته تا همین الان
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
بی‌خواب پی هم‌نفسی می‌گردد
بی‌تاب پی دادرسی می‌گردد
عمری به فکر مردمان شهر بودی
اما کسی حالا به فکر مادرت نیست
به دست شعله‌های شمع دادم دامن خود را
مگر ثابت کنم پروانه‌مسلک بودن خود را
می‌رود از آن سَرِ دنیا خبر می‌آورد
شعر در وصف تو باشد بال در می‌آورد
هر آب که جاری اَست چون خون سرخ است
هر شاخه که سبز بود، اکنون سرخ است
