بیان وصف تو در واژهها نمیگنجد
چرا که خواهر صبری و دختر نوری
بایست، کوه صلابت میان دورانها!
نترس، سرو رشید از خروش طوفانها!
گر مرد رهی، میان خون باید رفت
از پای فتاده، سرنگون باید رفت
ای ز پیدایی خود بس ناپدید
جملۀ عالم تو و کس ناپدید
به نام آن که جان را نور دین داد
خرد را در خدادانی یقین داد...
به نام آن که ملکش بیزوال است
به وصفش عقلِ صاحب نطق، لال است
سرت کو؟ سرت کو؟ که سامان بگیرم
سرت کو؟ سرت کو؟ به دامان بگیرم
در این سیلی پیامی آشکار است
که ما را باز با این قوم کار است
خوشا سری که سرِ دار آبرومند است
به پای مرگ چنین سجدهای خوشایند است
اینان که به شوق تو بهراه افتادند
دلسوختگان صحن گوهرشادند
آه ای بغض فروخورده كمی فریاد باش
حبس را بشكن، رها شو، پر بكش، آزاد باش
دل زنده شود کز تو حیاتی طلبد
جان باز رهد کز تو نجاتی طلبد