میگریم از غمی که فزونتر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
درختان را دوست میدارم
که به احترام تو قیام کردهاند
چو موج از سفر ماهتاب میآید
از آب و آینه و آفتاب میآید
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بیکفنت را
روشنتر از تمام جهان، آسمان تو
باغ ستارههاست مگر آستان تو؟