رخصت بده از داغ شقایق بنویسم
از بغض گلوگیر دقایق بنویسم
شهد حکمت ریزد از لعل سخندان، بیشتر
ابر نیسان میدمد بر دشت، باران، بیشتر
سرت بر نیزه خواهد رفت در اوج پریشانی
عروجت را گواهی میدهد این سِیْر عرفانی
روشنتر از تمام جهان، آسمان تو
باغ ستارههاست مگر آستان تو؟