کربلا
شهر قصههای دور نیست
هر نسیمی خسته از کویت خبر میآورد
چشم تر میآورد، خونِ جگر میآورد
دل گفت مرا علم لَدُنّی هوس است
تعلیمم کن اگر تو را دسترس است
نه فقط سرو، در این باغِ تناور دیده
لالهها دیده ولیکن همه پرپر دیده
نشاط انگیز نامت مینوازد روح عطشان را
تو مثل چشمهای! نوشیده و جوشیده انسان را
چرا و چرا و چرا میکشند؟
«به جرم صدا» بیصدا میکشند
اینک زمان، زمان غزلخوانی من است
بیتیست این دو خط که به پیشانی من است
روشنتر از تمام جهان، آسمان تو
باغ ستارههاست مگر آستان تو؟