چون گنج، نهان کن غم پنهانی خویش
منما به کسی بی سر و سامانی خویش
غریبِ در وطن، میسوخت آن شب
درون خویشتن، میسوخت آن شب
آن شب که دفن کرد علی بیصدا تو را
خون گریه کرد چشم خدا در عزا تو را
چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
گواه سیرۀ عشق است داغداری ما
به باغبانی درد است لالهکاری ما
روز، روز نیزه و شمشیر بود
ظهر داغ خون و تیغ و تیر بود
سبکبالان خرامیدند و رفتند
مرا بیچاره نامیدند و رفتند
سرّ نى در نینوا مىماند اگر زینب نبود
کربلا، در کربلا مىماند اگر زینب نبود
آنکه در خطّۀ خون، جان به ره جانان داد
لبِ لعلش به جهانِ بشریّت جان داد
فکر میکردم که قدری استخوان میآورند
بعد فهمیدم که با تابوت، جان میآورند
محبوبۀ ذات پاک سرمد زهراست
جان دو جهان و جان احمد زهراست
از «الف» اول امام از بعد پیغمبر علیست
آمر امر الهی شاه دینپرور علیست
این شنیدم که چو آید به فغان طفل یتیم
افتد از نالۀ او زلزله بر عرش عظیم
خم نخواهد کرد حتی بر بلند دار سر
هرکسی بالا کند با نیت دیدار سر
هیچ کس نشناخت دردا! درد پنهان علی
چون کبوتر ماند در چاه شب افغان علی
عمریست که دمبهدم علی میگویم
در حال نشاط و غم علی میگویم
تنها نه کسی تو را هماورد نبود
یک مردِ نبرد، یار و همدرد نبود
شعر از مه و مهرِ شبشکن باید گفت
از فاطمه و ابالحسن باید گفت