شده‌ست خیره به جاده دو چشم تار مدینه
به پیشوازی تنهاترین سوار مدینه
ای به چشمت آسمان مهر، تا جان داشتی
ابرهای رحمتت را نذر جانان داشتی
این اشک‌های داغ را ساده نبینید
بَر دادن این باغ را ساده نبینید
گفتند به من که از سفر می‌آیی
من منتظرم، بگو اگر می‌آیی
باز در پردۀ عشاق صلایی دیگر
می‌رسد از طرف کرب‌وبلایی دیگر
هر چقدر این خاک، باران‌خورده و تر می‌شود
بیشتر از پیش‌تر جانش معطر می‌شود
کوچه‌هامان پر از سیاهی بود
شهر را از عزا درآوردند
مسافری که همیشه سر سفر دارد
برای همسفران حکم یک پدر دارد
همچون نسیم صبح و سحرگاه می‌رود
هرکس میان صحن حرم راه می‌رود
نور تو، روح مرا منزل به منزل می‌برد
کشتی افتاده در گِل را به ساحل می‌برد
حی علی الفلاح که گل کرده بعثتش
باید نماز بست نمازی به قامتش
