آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
در راه تو مَردُمَت همه پر جَنَماند
در مکتب عشق یکبهیک همقسماند
دریای عطش، لبان پر گوهر تو
گلزخم هزار خنجر و حنجر تو
هرگز نه معطل پر پروازند
نه چشم به راه فرصت اعجازند
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنهکام و به خاک آبرو نریخت
تا لوح فلق، نقش به نام تو گرفت
خورشید، فروغ از پیام تو گرفت