پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران
چه جای شکوه که با آسمان قرار ندارم
شکسته قفلِ قفس، جرأت فرار ندارم
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرینتر کند در لحظههای تشنه کامت را
دریای عطش، لبان پر گوهر تو
گلزخم هزار خنجر و حنجر تو
سکوت سرمهای سد میکند راه صدایم را
بخوان از چشمهایم قطرهقطره حرفهایم را
از سمت حرم شنیدهام میآید
با تیغ دو دم شنیدهام میآید
ای آسمان به راز و نیازت نیازمند
آه ای زمین به سوز و گدازت نیازمند
هیچکس اینجا نمیفهمد زبان گریه را
بغض میگیرد ز چشمانم توان گریه را
ای شوق پابرهنه که نامت مسافر است
این تاول است در کف پا یا جواهر است
تا لوح فلق، نقش به نام تو گرفت
خورشید، فروغ از پیام تو گرفت