دیدیم میانِ سبزه‌ها رنگ تو را
در جاریِ جویبار، آهنگِ تو را
این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست
در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود
با دیدن تو به اشتباه افتادند
آن‌ها که سوی فرات راه افتادند
خورشید! بتاب و برکاتی بفرست
ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست
آه کوفه چقدر تاریک است
ماه دیگر کنار چاه نرفت
به باران فکر کن... باران نیاز این بیابان است
ترک‌های لب این جاده از قحطی باران است
به‌نام آن‌که جان را فکرت آموخت
چراغ دل به نور جان برافروخت
سجادۀ خویش را که وا می‌کردی
تا آخر شب خدا خدا می‌کردی
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام درد را در چشمت
نه از لباس کهنه‌ات نه از سرت شناختم
تو را به بوی آشنای مادرت شناختم
لحظهٔ سخت امتحان شده بود
چقَدَر خوب امتحان دادی
