غم کهنۀ در گلویم حسین است
دم و بازدم، های و هویم حسین است
حُسنِ یوسف رفتی اما یاسمن برگشتهای!
سرو سبزم از چه رو خونین کفن برگشتهای؟
با یک تبسم به قناریها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بیکران دادی
چه خوش باشد که راه عاشقی تا پای جان باشد
خصوصاً پای فرزند علی هم در میان باشد
برداشت به امیّد تو ساک سفرش را
ناگفتهترین خاطرۀ دور و برش را
در تیررس است، گرچه از ما دور است
این مشت فقط منتظر دستور است
اگرچه در شب دلتنگی من صبح آهی نیست
ولی تا کوچههای شرقی «العفو» راهی نیست
زره پوشیده از قنداقه، بیشمشیر میآید
شجاعت ارث این قوم است، مثل شیر میآید