به گونۀ ماه
نامت زبانزد آسمان‌ها بود
به بام بر شده‌ام از سپیدۀ تو بگویم
اذان به وقت گلوی بریدۀ تو بگویم
نخستین کس که در مدح تو شعری گفت آدم بود
شروع عشق و آغاز غزل شاید همان دم بود
یکی ز خیل شهیدان گوشهٔ چمنش
سلام ما برساند به صبح پیرهنش
شوریده سری که شرح ایمان می‌کرد
هفتاد و دو فصلِ سرخ عنوان می‌کرد
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود
نمی‌دانم تو را در ابر دیدم یا كجا دیدم
به هر جایی كه رو كردم، فقط روی تو را دیدم...
آن جمله چو بر زبان مولا جوشید
از نای زمانه نعرهٔ «لا» جوشید
ابتدای کربلا مدینه نیست
ابتدای کربلا غدیر بود
شور به‌پا می‌کند، خون تو در هر مقام
می‌شکنم بی‌صدا، در خود هر صبح و شام
