من حال پس از سقوط را میفهمم
آشفتهام این خطوط را میفهمم
بیان وصف تو در واژهها نمیگنجد
چرا که خواهر صبری و دختر نوری
ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا
جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
در خاک دلی تپنده باقی ماندهست
یک غنچۀ غرق خنده باقی ماندهست
از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد
تشنهٔ عشقیم، آری، تشنه هم سر میدهیم
آبرویی قدر خون خود، به خنجر میدهیم
اینان که به شوق تو بهراه افتادند
دلسوختگان صحن گوهرشادند
به میدان میبرم از شوق سربازی، سر خود را
تو هم آماده کن ای عشق! کمکم خنجر خود را