نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت
ای آن‌که عطر در دل گل‌ها گذاشتی
در جان ما محبت خود را گذاشتی
عطر بهار از جانب دالان می‌آید
دارد صدای خنده از گلدان می‌آید
داغی عمیق بر دل باران گذاشتی
ای آن‌که تشنه سر به بیابان گذاشتی
کو یک نفر که یاد دلِ خستگان کند؟
یا لا اقل حکایت ما را بیان کند...
خواهان تو هر قدر هنر داشته باشد
اول قدم آن است جگر داشته باشد...
کنار فضّه صمیمانه کار می‌کردی
به کار کردن خود افتخار می‌کردی
داستان‌هایی که از شام خراب آورده‌ام
عالمی از صبر خود در اضطراب آورده‌ام
مرد آزاده حسین است که بود این هدفش
که شود کشته ولی زنده بماند شرفش
