بیا باران شو و جاری شو و بردار سدها را
به پیکارِ «نخواهد شد» بیاور «میشود»ها را
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
نمی ز دیده نمیجوشد اگرچه باز دلم تنگ است
گناه دیدۀ مسکین نیست، کُمیت عاطفهها لنگ است
میداد نسيم سحری بوی تنت را
از باد شنيدم خبر آمدنت را
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بیکفنت را