اى جوهر عقل! عشق را مفهومی
هم‌چون شب قدر، قدر نامعلومی
بگو به باد بپوشد لباس نامه‌بران را
به گوش قدس رساند سلام همسفران را
سخنی ز کرب‌وبلا بگو، نفسی از آنچه که دیده‌ای
دو سه بیت تازه و تر بخوان، که چه دیده‌ای، چه شنیده‌ای
از اشک، نگاه لاله‌گونی دارد
داغ از همه لاله‌ها فزونی دارد
سوز جگر از دل به زبان آمده بود
بابا سوی میدان، نگران آمده بود
دُرّ یتیمم و به صدف گوهرم ببین
در بحر عشق، گوهر جان‌پرورم ببین
چو آفتاب رخت را غبار ابر گرفت
شکوه نام علی غربتی ستبر گرفت
