منشق شده ماه از جبین در شب قدر
خورشید به خون نشسته بین در شب قدر
اى جوهر عقل! عشق را مفهومی
هم‌چون شب قدر، قدر نامعلومی
هی چشم به فردای زمین می‌دوزی
افتاد سرت به پای این پیروزی
از اشک، نگاه لاله‌گونی دارد
داغ از همه لاله‌ها فزونی دارد
سوز جگر از دل به زبان آمده بود
بابا سوی میدان، نگران آمده بود
دُرّ یتیمم و به صدف گوهرم ببین
در بحر عشق، گوهر جان‌پرورم ببین
چو آفتاب رخت را غبار ابر گرفت
شکوه نام علی غربتی ستبر گرفت
