بی‌تو این‌جا همه در حبس ابد تبعیدند
سال‌ها، هجری و شمسی، همه بی‌خورشیدند
یک دختر آفرید و عجب محشر آفرید
حق هرچه آفرید از این دختر آفرید
خم شدم زیرِخط عشق سرم را بوسید
دمِ پرواز پدر بال و پرم را بوسید
کس راز حیات او نداند گفتن
بایست زبان به کام خود بنهفتن
عطر تن پیمبر از این خانه می‌رود
بال ملک معطر از این خانه می‌رود
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
اگر خدا به زمین مدینه جان می‌داد
و یا به آن در و دیوارها دهان می‌داد
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
گفتم سر آن شانه گذارم سر خود را
پنهان کنم از چشم تو چشم تر خود را
سراپا اگر زرد و پژمرده‌ایم
ولی دل به پاییز نسپرده‌ایم
پرنده کوچ نکرده‌ست زیر باران است
اگرچه سنگ ببارد وگرچه طوفان است
دگر اين دل سر ماندن ندارد
هوای در قفس خواندن ندارد
ايمان و امان و مذهبش بود نماز
در وقت عروج، مركبش بود نماز
از عمر دو روزی گذران ما را بس
یک لحظۀ وصل عاشقان ما را بس
عید است و دلم خانۀ ویرانه بیا
این خانه تکاندیم ز بیگانه بیا
ای صاحب عشق و عقل، دیوانۀ تو
حیران تو آشنا و بیگانۀ تو
خوشا از دل نَم اشکی فشاندن
به آبی آتش دل را نشاندن
وقتی که با عشق و عطش یاد خدا کردی
احرام حج بستی و عزم کربلا کردی
روز عاشوراست
کربلا غوغاست
«معاشران گره از زلف یار وا نکنید»
حریم وحدت دل را ز هم جدا نکنید
چشمه‌های خروشان تو را می‌شناسند
موج‌های پریشان تو را می‌شناسند
«هل من مبارز»... نعره دنیا را تکان می‌داد
در خندقی خود کنده، شهر از ترس جان می‌داد
فخر من نزد عرب این بود دختر داشتم
آیت من بود و در گهواره کوثر داشتم
