چیست این چیست که از دشت جنون می‌جوشد؟
گل به گل، از ردِ این قافله خون می‌جوشد
باز جنگی نابرابر در برابر داشتند
دست امّا از سر چادر مگر برداشتند؟
بهار و باغ و باران با تو هستند
شکوه و شوق و ایمان با تو هستند
دوباره روزهای سال شمسی رو به پایان است
ولی خورشید من در پشت ابر تیره پنهان است
به سوگ نخل‌های بی‌سرت گیسو پریشانم
شبیه خانه‌های خسته‌ات در خویش ویرانم
دلش می‌خواست تا قرآن بخواند
دلش می‌خواست تا دنیا بداند
دلم دلم دلم دلم دلم فرو ریخت
قدح‌قدح شکسته شد، سبو‌سبو ریخت
دیدیم جهان بی‌تو به بن بست رسید
هر قطره به موج‌ها که پیوست رسید
تشنه‌ست شبیه ماهی بی‌دریا
یا آهوی پابسته میان صحرا
شاید که برای تعزیت می‌آید
تشییع تو را به تسلیت می‌آید
نفسی به خون جگر زدم، که لبی به مرثیه وا کنم
به ضریحِ گمشده سر نهم، شبِ خویش وقف دعا کنم
