چه جای شکوه که با آسمان قرار ندارم
شکسته قفلِ قفس، جرأت فرار ندارم
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرینتر کند در لحظههای تشنه کامت را
سکوت سرمهای سد میکند راه صدایم را
بخوان از چشمهایم قطرهقطره حرفهایم را
باید از فقدان گل خونجوش بود
در فراق یاس مشكیپوش بود
ای شوق پابرهنه که نامت مسافر است
این تاول است در کف پا یا جواهر است