مشتاق و دلسپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
بیمار کربلا، به تن از تب، توان نداشت
تاب تن از کجا، که توان بر فغان نداشت
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند
صبوری به پای تو سر میگذارد
غمت داغها بر جگر میگذارد
وقتی سکوت سبز تو تفسیر میشود
چون عطرِ عشق، نام تو تکثیر میشود
گفت: ای گروه! هر که ندارد هوای ما
سر گیرد و برون رود از کربلای ما...