ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لبتشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییدهست
بر خاک پگاه کوچکی روییدهست
تا برویم ریشهای چون تاک میخواهم که هست
نور میخواهم که هستی خاک میخواهم که هست
بیتابتر از جانِ پریشان در تب
بیخوابتر از گردش هذیان بر لب
صبوری به پای تو سر میگذارد
غمت داغها بر جگر میگذارد
وقتی سکوت سبز تو تفسیر میشود
چون عطرِ عشق، نام تو تکثیر میشود
خواست لختی شکسته بنویسد
به خودش گفت با چه ترکیبی
گهگاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده