تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بیحساب پیدا شد
پیشانیات
از میان دیوار میدرخشد
به گونۀ ماه
نامت زبانزد آسمانها بود
مدینه حسینت کجا میرود؟
اگر میرود، شب چرا میرود؟
صبوری به پای تو سر میگذارد
غمت داغها بر جگر میگذارد
وقتی سکوت سبز تو تفسیر میشود
چون عطرِ عشق، نام تو تکثیر میشود