دیدیم میانِ سبزهها رنگ تو را
در جاریِ جویبار، آهنگِ تو را
این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست
در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود
با دیدن تو به اشتباه افتادند
آنها که سوی فرات راه افتادند
پس تو هم مثل همسرت بودی؟!
دستبسته، شکسته، زندهبهگور
روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
گفتیم آسمانی و دیدیم، برتری
گفتیم آفتابی و دیدیم، بهتری
آه کوفه چقدر تاریک است
ماه دیگر کنار چاه نرفت
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
پیغمبرانه بود ظهوری که داشتی
خورشید بود جلوۀ طوری که داشتی
سجادۀ خویش را که وا میکردی
تا آخر شب خدا خدا میکردی
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام درد را در چشمت
این خانواده آینههای خداییاند
در انتهای جادۀ بیانتهاییاند
شعری به رسم هدیه... سلامی به رسم یاد
روز تولد تو سپردم به دست باد
لحظهٔ سخت امتحان شده بود
چقَدَر خوب امتحان دادی