عمری‌ست انتظار تو ای ماه می‌کشم
در انتظار مهر رخت آه می‌کشم
صبحی دگر می‌آید ای شب زنده‌داران
از قله‌های پر غبار روزگاران
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
از هالۀ انتظار، خواهد آمد
بر خورشیدی سوار خواهد آمد
ما را دلی‌ست چون تن لرزان بیدها
ای سرو قد! بیا و بیاور نویدها
هرچند نفس نمانده تا برگردیم
با این دل منتظر، کجا برگردیم؟
یکی از همین روزها، ناگهان
تو می‌آیی از نور، از آسمان
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
