غریبِ در وطن، میسوخت آن شب
درون خویشتن، میسوخت آن شب
کلامش سنگها را نرم میکرد
دلِ افسردگان را گرم میکرد
ای آنکه غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
پیش چشمم تو را سر بریدند
دستهایم ولی بیرمق بود
بهار آسمان چارمینی
غریب امّا، امامت را نگینی