آنجا كه حرف توست دگر حرف من كجاست؟
در وصل جای صحبت از خویشتن كجاست؟
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لب‌تشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییده‌ست
بر خاک پگاه کوچکی روییده‌ست
بی‌تاب‌تر از جانِ پریشان در تب
بی‌خواب‌تر از گردش هذیان بر لب
شروع نامه‌ام نامی کریم است
که بسم‌الله الرحمن الرحیم است
برگرد ای توسل شب‌زنده‌دارها
پایان بده به گریۀ چشم‌انتظارها
قیامت غم تو کمتر از قیامت نیست
در این بلا، منِ غمدیده را سلامت نیست
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
