بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
بردهست تا دیار گرفتارها مرا
پیش چشمم تو را سر بریدند
دستهایم ولی بیرمق بود
بهار آسمان چارمینی
غریب امّا، امامت را نگینی
الهی بهر قربانی به درگاهت سر آوردم
نه تنها سر، برایت بلکه از سر بهتر آوردم