بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
پیش چشمم تو را سر بریدند
دستهایم ولی بیرمق بود
بهار آسمان چارمینی
غریب امّا، امامت را نگینی
کوه آهسته گام برمیداشت
پیکر آفتاب بر دوشش
زهی آن عبد خدایی که خداییست جلالش
صلوات از طرف خالق سرمد به جمالش
جاده ماندهست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده