روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
ای ز دیدار رخت جان پیمبر روشن
دیدۀ حقنگر ساقی کوثر روشن
خجسته باد قدوم تو، ای که بدر تمامی
فروغ دیدهٔ ما، مهر جاودانهٔ شامی
شبی که مطلع مهر از، طلوع زینب بود
فروغ روز نشسته، به دامن شب بود
شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود
امواج مد واقعه تا ماه رفته بود