او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
سرم را می‌زنم از بی‌کسی گاهی به درگاهی
نه با خود زاد راهی بردم از دنیا، نه همراهی
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
یکی ز خیل شهیدان گوشهٔ چمنش
سلام ما برساند به صبح پیرهنش
کیست تا کشتی جان را ببرد سوی نجات
دست ما را برساند به دعای عرفات
