ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دلسوختۀ آتش آهش باشیم
ای کاش فراغتی فراهم میشد
از وسعت دردهای تو کم میشد
او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
ما گرم نماز با دلی آسوده
او خفته به خاکِ جبهه خونآلوده
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
چه سفرهای، چه كرمخانهای، چه مهمانی
چه میزبانی و چه روزیِ فراوانی