اراده کن که جهانی به شوق راه بیفتد
به سینۀ همه، آن شور دل‌بخواه بیفتد
شگفتا راه عشق است این، که مرد جاده می‌خواهد
حریفی پاک‌باز و امتحان پس‌داده می‌خواهد
از مرز رد شدیم ولی با مصیبتی
با پرچم سیاه به همراه هیأتی
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
بگو چه بود اگر خواب یا خیال نبود؟!
که روح سرکش من در زمان حال نبود
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لب‌تشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییده‌ست
بر خاک پگاه کوچکی روییده‌ست
بی‌تاب‌تر از جانِ پریشان در تب
بی‌خواب‌تر از گردش هذیان بر لب
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
