مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
محکوم شد زمین به پیمبر نداشتن
مجبور شد به سورۀ کوثر نداشتن
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود