سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
روزی که عطش به جان گل‌ها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خسته‌حالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
دریا بدون ماه تلاطم نمی‌کند
تا نور توست، راه کسی گم نمی‌کند
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
بی‌تاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
