آن را که ز دردِ دینش افسونی هست
در یاد حسین، داغ مدفونی هست
گفتیم آسمانی و دیدیم، برتری
گفتیم آفتابی و دیدیم، بهتری
ای دلنگران که چشمهایت بر در...
شرمنده که امروز به یادت کمتر...
پیغمبرانه بود ظهوری که داشتی
خورشید بود جلوۀ طوری که داشتی
این خانواده آینههای خداییاند
در انتهای جادۀ بیانتهاییاند
با دشمن خویشیم شب و روز به جنگ
او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ
برخیز که راه رفته را برگردیم
با عشق به آغوش خدا برگردیم
شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود
امواج مد واقعه تا ماه رفته بود