دیدیم میانِ سبزهها رنگ تو را
در جاریِ جویبار، آهنگِ تو را
این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست
در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود
با دیدن تو به اشتباه افتادند
آنها که سوی فرات راه افتادند
هان این نفس شمرده را قطع کنید
آری سر دلسپرده را قطع کنید
گفتیم آسمانی و دیدیم، برتری
گفتیم آفتابی و دیدیم، بهتری
آه کوفه چقدر تاریک است
ماه دیگر کنار چاه نرفت
پیغمبرانه بود ظهوری که داشتی
خورشید بود جلوۀ طوری که داشتی
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
سجادۀ خویش را که وا میکردی
تا آخر شب خدا خدا میکردی
اگر خدا به زمین مدینه جان میداد
و یا به آن در و دیوارها دهان میداد
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام درد را در چشمت
این خانواده آینههای خداییاند
در انتهای جادۀ بیانتهاییاند
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
لحظهٔ سخت امتحان شده بود
چقَدَر خوب امتحان دادی
تا گل به نسیم راه در میآید
از خاک بوی گیاه در میآید