چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
دیدیم میانِ سبزهها رنگ تو را
در جاریِ جویبار، آهنگِ تو را
این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست
در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود
با دیدن تو به اشتباه افتادند
آنها که سوی فرات راه افتادند
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بیتابت چه دیدند؟
گفتیم آسمانی و دیدیم، برتری
گفتیم آفتابی و دیدیم، بهتری
آه کوفه چقدر تاریک است
ماه دیگر کنار چاه نرفت
کربلا را میسرود اینبار روی نیزهها
با دو صد ایهام معنیدار، روی نیزهها
پیغمبرانه بود ظهوری که داشتی
خورشید بود جلوۀ طوری که داشتی
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
سجادۀ خویش را که وا میکردی
تا آخر شب خدا خدا میکردی
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام درد را در چشمت
این خانواده آینههای خداییاند
در انتهای جادۀ بیانتهاییاند
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
جاری استغاثهها ای اشک!
وقت بر گونهها رها شدن است
لحظهٔ سخت امتحان شده بود
چقَدَر خوب امتحان دادی
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش
تا گل به نسیم راه در میآید
از خاک بوی گیاه در میآید