پس از چندین و چندین سال آمد پیکرش تازه
نگاهش از طراوت خیستر، بال و پرش تازه
بر شانۀ یارش بگذارد سر را
بردارد اگر او قدمی دیگر را
بد نیست که از سکوت تنپوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
ای بستۀ تن! تدارک رفتن کن
تاریک نمان، چشم و دلی روشن کن
انگار پی نان و نوایید شما
چون مردم کوفه بیوفایید شما
رخصت بده از داغ شقایق بنویسم
از بغض گلوگیر دقایق بنویسم
حُر باش و ادب به زادۀ زهرا کن
خود را چو زهیر، با حیا احیا کن
عمری به جز مرور عطش سر نکردهایم
جز با شرابِ دشنه گلو تر نکردهایم