ای کاش فراغتی فراهم میشد
از وسعت دردهای تو کم میشد
خوشا که خط عبور تو را ادامه دهیم
شعاع چشم تو را تا خدا ادامه دهیم
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
او هست ولی نگاهِ باطل از ماست
دیوارِ بلندِ در مقابل از ماست
بشوی این گرد از آیینۀ خویش
به رغم عادت دیرینۀ خویش
انبوه تاول بر تنت سر باز کرده
این هم نشان دیگری از سرفرازیست
دوباره لرزش دست تو بیشتر شده است
تمام روز تو در این اتاق سر شده است
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
کس راز حیات او نداند گفتن
بایست زبان به کام خود بنهفتن
افتاده بود در دل صحرا برادرش
مانند کوه، یکه و تنها، برادرش
دگر اين دل سر ماندن ندارد
هوای در قفس خواندن ندارد
ايمان و امان و مذهبش بود نماز
در وقت عروج، مركبش بود نماز
از عمر دو روزی گذران ما را بس
یک لحظۀ وصل عاشقان ما را بس
عید است و دلم خانۀ ویرانه بیا
این خانه تکاندیم ز بیگانه بیا
ای صاحب عشق و عقل، دیوانۀ تو
حیران تو آشنا و بیگانۀ تو
خوشا از دل نَم اشکی فشاندن
به آبی آتش دل را نشاندن