خوشا که خط عبور تو را ادامه دهیم
شعاع چشم تو را تا خدا ادامه دهیم
تيغيم که در فراز، رعبانگيزيم
هنگام فرود، خون دشمن ريزيم
ای کعبه به داغ ماتمت نیلیپوش!
وز تشنگیات فرات در جوش و خروش
شب تا به سحر نماز میخواند علی
با دیدۀ تر، نماز میخواند علی
بشوی این گرد از آیینۀ خویش
به رغم عادت دیرینۀ خویش
دریاب از این همه پراکندگیام
عمریست که شرمندۀ این بندگیام
خونین پَر و بالیم؛ خدایا! بپذیر
هرچند شکستهایم، ما را بپذیر
بازآمدهای به خویشتن میطلبم
سیرآمدهای ز ملک تن میطلبم
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
کس راز حیات او نداند گفتن
بایست زبان به کام خود بنهفتن
دگر اين دل سر ماندن ندارد
هوای در قفس خواندن ندارد
ايمان و امان و مذهبش بود نماز
در وقت عروج، مركبش بود نماز
کی غیرت مردانۀ ما بگذارد
دشمن به حریم خانه پا بگذارد؟
از عمر دو روزی گذران ما را بس
یک لحظۀ وصل عاشقان ما را بس
هشدار! گمان بینیازی نکنیم
با رنگ و درنگ، چهرهسازی نکنیم
مردان غیور قصّهها برگردید
یک بار دگر به شهر ما برگردید
عید است و دلم خانۀ ویرانه بیا
این خانه تکاندیم ز بیگانه بیا
ای صاحب عشق و عقل، دیوانۀ تو
حیران تو آشنا و بیگانۀ تو
کوه آهسته گام برمیداشت
پیکر آفتاب بر دوشش
تا داشتهام فقط تو را داشتهام
با نام تو قد و قامت افراشتهام
خوشا از دل نَم اشکی فشاندن
به آبی آتش دل را نشاندن
جاده ماندهست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده