او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
نمی ز دیده نمی‌جوشد اگرچه باز دلم تنگ است
گناه دیدۀ مسکین نیست، کُمیت عاطفه‌ها لنگ است
دنیا به دور شهر تو دیوار بسته است
هر جمعه راه سمت تو انگار بسته است
رسانده‌ام به حضور تو قلب عاشق را
دل رها شده از محنت خلایق را
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
در ساحل جود خدا باران گرفته
باران نور و رحمت و احسان گرفته
سیلاب می‌شویم و به دریا نمی‌رسیم
پرواز می‌کنیم و به بالا نمی‌رسیم
دلم شور می‌زد مبادا نیایی
مگر شب سحر می‌شود تا نیایی
