تو کیستی که ز دستت بهار میریزد
بهار در قدمت برگ و بار میریزد
وانهادهست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبردهست تنش را این بار
رساندهام به حضور تو قلب عاشق را
دل رها شده از محنت خلایق را
چه سفرهای، چه كرمخانهای، چه مهمانی
چه میزبانی و چه روزیِ فراوانی
در ساحل جود خدا باران گرفته
باران نور و رحمت و احسان گرفته
سیلاب میشویم و به دریا نمیرسیم
پرواز میکنیم و به بالا نمیرسیم