بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
غریبِ در وطن، میسوخت آن شب
درون خویشتن، میسوخت آن شب
رساندهام به حضور تو قلب عاشق را
دل رها شده از محنت خلایق را
ای آنکه غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
چه سفرهای، چه كرمخانهای، چه مهمانی
چه میزبانی و چه روزیِ فراوانی
در ساحل جود خدا باران گرفته
باران نور و رحمت و احسان گرفته
سیلاب میشویم و به دریا نمیرسیم
پرواز میکنیم و به بالا نمیرسیم