گل کرده در ردیف غزلهای ما حسین
شوری غریب داده به این بیتها حسین
میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی
چون جبرئیل، حکم خدای مبین گرفت
در زیر پر بساط زمان و زمین گرفت
