سر و پای برهنه میبرند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
هر زمانی که شهیدی به وطن میآید
گل پرپر شده در خاطر من میآید
در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را
چه سفرهای، چه كرمخانهای، چه مهمانی
چه میزبانی و چه روزیِ فراوانی
این زن که از برابر طوفان گذشته بود
عمرش کنار حضرت باران گذشته بود