برخاستم از خواب اما باورم نیست
هم‌سنگرم! هم‌سنگرم! هم‌سنگرم! نیست
بی‌سایه مرا آن نور، با خویش کجا می‌برد
بی‌پرسش و بی‌پاسخ، می‌رفت و مرا می‌برد
شب است و سکوت است و ماه است و من
فغان و غم و اشک و آه است و من
کس راز حیات او نداند گفتن
بایست زبان به کام خود بنهفتن
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
بنگر به شکوه سوی حق تاختنش
بر قلۀ عشق پرچم افراختنش
غزل عشق و آتش و خون بود که تو را شعر نینوا می‌کرد
و قلم در غروب دلتنگی، شرح خونین ماجرا می‌کرد
این چندمین نامه‌ست بابا می‌نویسم؟
هر چند یادت نیست امّا می‌نویسم
یک دختر و آرزوی لبخند که نیست
یک مرد پر از کوه دماوند که نیست
خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست
چرا چو خاک چنین صاف و ساده باید مرد؟
و مثل سایه به خاک اوفتاده باید مرد؟
آنان‌که به خُلق و خوی اسماعیل‌اند
در حادثه، آبروی اسماعیل‌اند
برداشت به امیّد تو ساک سفرش را
ناگفته‌ترین خاطرۀ دور و برش را
به سیل اشک می‌شوییم راه کارون‌ها را
هنوز از جبهه می‌آرند تابوت جوان‌ها را
بی‌مرگ سواران شب حادثه‌هایید
خورشیدنگاهید و در آفاق رهایید
ای كاش سحر آينۀ جانم بود
جان عرصۀ تركتاز جانانم بود
مردان غیور قصّه‌ها برگردید
یک بار دگر به شهر ما برگردید
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
می‌داد نسيم سحری بوی تنت را
از باد شنيدم خبر آمدنت را
خوشا سری که سرِ دار آبرومند است
به پای مرگ چنین سجده‌ای خوشایند است
گل اشکم شبی وا می‌شد ای کاش
همه دردم مداوا می‌شد ای کاش
گفتم که: دلت؟ گفت: لبالب ز امید
گفتم: سخنت؟ گفت: شعار توحید
رفتی سبد سبد گل پرپر بیاوری
مرهم برای زخم كبوتر بیاوری
سوخت آن‌سان که ندیدند تنش را حتی
گرد خاکستری پیرهنش را حتی
