رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
ای آسمان به راز و نیازت نیازمند
آه ای زمین به سوز و گدازت نیازمند
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
تا گل به نسیم راه در میآید
از خاک بوی گیاه در میآید
در جام دیده اشک عزا موج میزند
در صحن سینه شور و نوا موج میزند
با آن که آبدیدۀ دریای طاقتیم
آتش گرفتهایم که غرق خجالتیم