سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی